Η ιδέα της εισαγωγής των υπολογιστών σε σχολεία έχει υλοποιηθεί με πολλούς τρόπους την τελευταία εικοσαετία: εργαστήρια ΤΠΕ σε αίθουσες, κινητά εργαστήρια υπολογιστών, ενώ το Σεπτέμβριο του 2009 έγινε και μαζική παραγγελία και διάθεση φορητών υπολογιστών γραφείου σε 120.000 μαθητές της Α Γυμνασίου της χώρας. Σε πολύ μικρότερη κλίμακα συναντάμε μεμονωμένες δράσεις με μαθητικούς υπολογιστές και προσπάθεια οργάνωσης μαθημάτων μέσα από την παρουσία υπολογιστών στην τάξη.
Η ιδανική εκπαιδευτική κατάσταση κινείται σε μια δυναμική σχέση επιθυμιών μεταξύ ανθρώπων και τεχνολογιών. Είναι αναμενόμενο ότι για θεωρητικούς, όπως ο Seymour Papert και αρκετοί άλλοι, η ιδανική σχέση μαθητή, υπολογιστή και δασκάλου κινείται γύρω από τη συνεχή διάθεση και ικανότητα όλων, στη σχέση αυτή, ώστε να μαθαίνουν πώς να μαθαίνουν. Η σημερινή εκπαιδευτική πραγματικότητα είτε λόγω δομής της εκπαιδευτικής διαδικασίας, είτε λόγω πόρων, είτε ως συνδυασμός τους, αδυνατεί να αναδείξει την μάθηση ως ένα σύνολο εμπειριών εντός και εκτός σχολείου, με διαφορετικούς δασκάλους και τεχνολογίες να εμπλέκονται σε αυτή.
Ο υπολογιστής γίνεται όλο και περισσότερο προσβάσιμος στην καθημερινότητά μας καθώς αλλάζει συνεχώς ως προς το μέγεθος, το σχήμα και τις δυνατότητες. Συνδέεται, επιπλέον, με μια σειρά άλλες συσκευές - πλατφόρμες και αισθητήρες που επικοινωνούν είτε μεταξύ τους, είτε με το φυσικό περιβάλλον είτε και με τα δύο μαζί. Αυτές οι ανοιχτές τεχνολογίες επιτρέπουν πλέον στους μαθητές να περάσουν ευκολότερα από μια μαθησιακή διαδικασία που βασίζεται στη μοντελοποίηση, στην ανάπτυξη συστημάτων και συσκευών οι οποίες μπορούν να αλληλεπιδράσουν με το φυσικό περιβάλλον και να παρέχουν τα δεδομένα τους στους μαθητές. Η πρόβαση αυτή, επομένως, οδηγεί defacto στην επαφή με νέο περιεχόμενο και διαδικασίες. Απο το facebook και τα συνεργατικά εκπαιδευτικά περιβάλλοντα, στις εφαρμογές της google, το Apple university και τα σχολικά βιβλία, το ζητούμενο παραμένει: πως αλλάζει η οργάνωση ενός μαθήματος και ο τρόπος διαδισκαλίας του;
Οι ανοικτές τεχνολογίες, μεθοδολογίες και πρακτικές μπορούν να λειτουργήσουν ως καταλύτης ώστε τοπικές συλλογικότητες (καλλιτεχνικές ομάδες, επιμορφωτικοί σύλλογοι, ομάδες ανοιχτού λογισμικού, FabLabs, χειροτέχνες, κ.α.) να έρθουν σε επαφή με την παραδοσιακή τάξη και να παρέχουν μέρος της μαθησιακής διεργασίας. Οι προσβάσιμες υποδομές, ανθρώπινες και μη (βιβλιοθήκες,γυμναστήρια, εναλλακτικοί χώροι δημιουργίας κ.α.) χρησιμοποιούνται πληρέστερα και αποτελεσματικότερα. Οι πόροι τους οποίους καλούνται να μοιραστούν τα σχολεία ποικίλουν: εκπαιδευτικές ώρες, υλικό, υποδομές.